Le 19-05-2019
Για πολλά χρόνια, η Βενεζουέλα προσπαθεί να αναπτύξει μια λαϊκή επανάσταση για να αντιμετωπίσει τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και εξαθλίωσης που λαμβάνουν χώρα στη Λατινική Αμερική. Πρόκειται για ένα πρότζεκτ που σέβεται τις δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες οδήγησαν τις προοδευτικές δυνάμεις σε εκλογικές νίκες από το 1990, παρά την παρέμβαση των πιο ισχυρών χωρών του κόσμου.
Το θεμελιώδες πρόβλημα των διαδοχικών κυβερνήσεων των Ηνωμένων Πολιτειών με τη Βενεζουέλα δεν είναι η ποιότητα της δημοκρατίας στη Βενεζουέλα, αλλά η μάχη για τον έλεγχο των φυσικών της πόρων και πρώτα και κύρια το αποθέματα του πετρελαίου, που με εκείνα της Σαουδικής Αραβίας, είναι τα μεγαλύτερα στον κόσμο.
Είναι σκανδαλώδες το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται συνεχώς υπό επιτήρηση, την ώρα που στη γειτονική Κολομβία ένας κοινωνικός ακτιβιστής σκοτώνεται κάθε δύο ημέρες και στη Βραζιλία μετά την νίκη του Μπολσονάρο, οι ακτιβιστές του MST (ένα κίνημα ακτημόνων εργατών που καταλαμβάνουν ακαλλιέργητες εκτάσεις και στο οποίο λαμβάνουν μέρος 4 εκατομμύρια άνθρωποι) στοχοποιούνται συνήθως από αστυνομικούς, στρατιωτικούς ή παραστρατιωτικούς.
Είναι ειρωνικό ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επικεντρώνονται στην καταγγελία της φτώχειας στη Βενεζουέλα, μια χώρα που έχει μειώσει σημαντικά τον πληθυσμό της κάτω από το όριο της φτώχειας από τότε που ο Τσάβες ήρθε στην εξουσία. Μια χώρα που παρά τον αποκλεισμό που της υποβάλλεται, ο δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης (0,76) είναι μεγαλύτερος από την χώρα που υποτίθεται ότι θα εισβάλει και πλασάρεται ως παράδειγμα του εκσυγχρονισμού (στην Κολομβία ο δείκτης HDI είναι 0,74 και στη Βραζιλία 0,75). Οι δύο τελευταίες χώρες έχουν δείκτη ανισότητας 0,57, πολύ μακριά από αυτό της Βενεζουέλας, η οποία βρίσκεται στο 0,63 (στοιχεία του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη). Οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε μια περίοδο παρακμής, αυξανόμενης ανισότητας και δυσαρέσκειας στο εσωτερικό της χώρας, προσπαθούν να αποκαταστήσουν τον ιμπεριαλιστικό έλεγχο τους πάνω στη Λατινική Αμερική. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΕ υποστήριξαν αυτή την πολιτική, υποστηρίζοντας έναν πρόεδρο-φάντασμα (τον Χουάν Γκουαϊδό), τον ο οποίο ενάντια σε κάθε λογική ο Τραμπ θέλει να επιβάλει στη Βενεζουέλα.
Αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό, αν λάβει κανείς υπ’ όψη το πλαίσιο της επιδείνωσης της παγκόσμιας οικονομικής και γεωπολιτικής κατάστασης. Τη στιγμή που ο Τραμπ επιβάλλει την είσοδο της Κολομβίας στο ΝΑΤΟ και την αύξηση των ευρωπαϊκών στρατιωτικών δαπανών για να υποστηρίξει περιπέτειες όλο και πιο επικίνδυνες. Προσπαθεί χωρίς ντροπή να εμπλέξει την Ευρώπη σε μια μακροχρόνια, δαπανηρή σύγκρουση από την οποία έχει να χάσει πολλά.
Αντιμετωπίζουμε ένα κράτος των ΗΠΑ που βυθίζεται λόγω της πολιτικής λιτότητας και η ανάγκη της οποίας για οικονομική δύναμη, την φέρνει αντιμέτωπη με τους λαούς της Λατινικής Αμερικής που, σε πολλές χώρες, εναντιώνονται στην ιδιωτικοποίηση πόρους, του οικονομικού ιστού της εθνικής κυριαρχίας. Οι πληθυσμοί των χωρών αυτών που προσπαθούν απεγνωσμένα να φτάσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες - όπου εκτός του ότι αντιμετωπίζουν βίαια και απάνθρωπη απόρριψη στα σύνορα, τους περιμένει μια ζωή φτώχειας και παράνομης ένταξης σε άτυπες μορφές οικονομίας - είναι ήδη πάνω από 15%.
Ο Τραμπ, την ίδια στιγμή που αναγκάζει τους λαούς της Ευρώπης να παρέμβουν στη σύγκρουση αυτή, απειλεί τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που τολμούν να αμφισβητήσουν τον αποκλεισμό της Κούβας, προσπαθεί να αποκαταστήσει την ιμπεριαλιστική ηγεμονία, το αποτέλεσμα του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Προσπαθεί να αντισταθμίσει τις αμερικανικές ήττες στο Αφγανιστάν, τη Συρία ή την Υεμένη, προσπαθώντας να αποκαταστήσει βίαια τη στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ με τα χρήματα των άλλων. Σήμερα ένας νέος πόλεμος στη Βενεζουέλα θα αποτελούσε καταστροφή παγκόσμιας διάστασης. Θα εξαπλωθεί γρήγορα στη Βραζιλία, στην Κολομβία και σε ολόκληρη την περιοχή, κάτι που πιθανόν θα ήταν η αρχή του τέλους της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Σε αυτό το σενάριο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, εξαιτίας της δημογραφικής τους σύνθεσης και της απόστασης από το θέατρο των επιχειρήσεων, δεν θα είχαν πλέον ανοσία στις συγκρούσεις, όπως συνέβη σε όλες τις άλλες μεγάλες πυρκαγιές που συμμετείχαν και που ποτέ (ακόμη και όταν ηττήθηκαν) δεν χτυπήθηκαν στην επικράτειά τους. Αλλά θα σήμαινε επίσης το θάνατο και την καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Όπως συνέβη και στη Βόρεια Αφρική κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, θα σήμαινε, επίσης, νέα μεταναστευτικά κύματα, στα οποία η Ευρώπη δεν θα είναι ανοιχτή.
Είναι απαραίτητο, οι ευρωπαϊκοί λαοί να υπερασπιστούν την ειρήνη και να αντιταχθούν στη Ευρωπαϊκή Ένωση (Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κ.λπ.) και στις κυβερνήσεις που έχουν συμφωνήσει σε αυτήν την ανούσια και ανόητη επιχείρηση.
Οι λαοί του κόσμου, οι συνειδητοί άνθρωποι, ο οποίοι - με την στήριξη του κινήματος για την κοινωνική χειραφέτηση - παλεύουν ενάντια στις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού και - αντιμέτωποι με την εξάντληση της συντριπτικής πλειοψηφίας - επιλέγουν την κυριαρχία των λαών, δεν μπορούν να σταθούν και να παρακολουθούν αυτήν την τραγωδία. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί, φοβούμενοι ότι θα επιτεθεί η οικονομική δύναμη, μπροστά σε ένα πολιτικό, στρατιωτικό και ενημερωτικό (πραξικόπημα των μέσων ενημέρωσης) πραξικόπημα. Εάν αποτύχει η Μπολιβαριανή διαδικασία, οι καταπιεζόμενοι σε όλο τον κόσμο θα υποφέρουν και θα είναι ένα ακόμη βήμα προς την απώλεια κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων για όλους.
Ούτε ευρώ, ούτε ένας στρατιώτης για τον πόλεμο εναντίον των Λαών της Λατινικής Αμερικής. Το ΝΑΤΟ δεν πρέπει να επεκταθεί, αλλά να διαλυθεί. Οι στρατιωτικές δαπάνες πρέπει να μειωθούν και να δοθεί προτεραιότητα στις κοινωνικές δαπάνες και στην εσωτερική ανάπτυξη των χωρών. Οι λαοί της Ευρώπης δεν απειλούνται από καμία κυβέρνηση της Λατινικής Αμερικής αλλά από τη φτώχεια που προκαλούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και από την οικονομική, πολιτική και γεωστρατηγική πόλωση που επιβάλλει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική εξουσία στις κυβερνήσεις και τους λαούς.
Ανακτούμε την κυριαρχία μας για να εγγυηθούμε την ειρήνη. Ας σταματήσουμε τον πόλεμο και ας διαλύσουμε τα θεσμικά όργανα που τον ενθαρρύνουν, πρωτίστως το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που δεν αντιπροσωπεύουν καθόλου τη βούληση ή τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.
Ρώμη, 14 Απριλίου 2019
- Se connecter ou s'inscrire pour poster un commentaire
