Ο ΜΑΚΡΌΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΊ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΌ ΜΗΧΑΝΙΣΜΌ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΌ ΜΑΓΕΊΡΕΜΑ ΤΟΥ LREM ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΈΣ

Του Jacques Nikonoff, προέδρου του Κόμματος Αποπαγκοσμιοποίησης
27 Απριλίου 2018
Ο κύριος Μακρόν κατέχει πολλές θέσεις. Είναι βεβαίως Πρόεδρος της Δημοκρατίας de jure, αλλά και πρωθυπουργός de facto, αρχηγός της πλειοψηφίας a fortiori (κατά μείζονα λόγο) και αρχηγός κόμματος a posteriori (εκ των υστέρων). Έχουμε απομακρυνθεί από το γαλλικό Σύνταγμα και το άρθρο 5, το οποίο προβλέπει τον «διαιτητικό» ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας… Αυτή η πολυθεσία και αυτό το μπέρδεμα αρμοδιοτήτων ευνοούν τη συντελούμενη αυτή τη στιγμή μηχανορραφία, η οποία συνίσταται στο συντονισμό των κρατικών μέσων για το εκλογικό μαγείρεμα υπέρ του προεδρικού κόμματος. (LREM) στις ευρωπαϊκές εκλογές. Από την αρχή λοιπόν αυτές οι εκλογές έχουν νοθευτεί, αφού η προεδρική λίστα διαθέτει δεκαπλάσια μέσα απέναντι στις υπόλοιπες δημιουργώντας μια απαράδεκτη ανισοτιμία. Αυτή η κατάχρηση εξουσίας δε μπορεί παρά μία μόνο αντίδραση να προκαλέσει: το μποϊκοτάρισμα των ευρωεκλογών του Μαΐου 2019, από όλους τους εκλογείς που πιστεύουν στη δημοκρατία, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους προτιμήσεις.

Ποιες αποδείξεις αυτής της μηχανορραφίας υπάρχουν; Οι εγκέφαλοι των Ηλυσίων έχουν οργανώσει μια εκστρατεία διαπλοκής ανάμεσα στο Κράτος και το προεδρικό κόμμα. Αυτές οι δύο προσεγγίσεις έχουν στόχο να συγχωνευτούν σε τέτοιο βαθμό ώστε να μη διακρίνονται στα μάτια της κοινής γνώμης. Το όφελος είναι διπλό. Από τη μια το σύστημα επιτρέπει στον Μακρόν να εμφανίζεται ως επικεφαλής λίστας του προεδρικού κόμματος χωρίς να είναι στην πράξη. Ο πραγματικός επικεφαλής της λίστας, προς το παρόν δύσκολο να προσδιοριστεί, όποιος και αν είναι, θα δυσκολευτεί όντως πάρα πολύ να συσπειρώσει κάτω από αυτόν τους εκλογείς, όπως θα μπορούσε να το κάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της La vraie. Συγχωνεύοντας τους ρόλους του κράτους και του κόμματος, ο Μακρόν ελπίζει να εξασφαλίσει υπέρ του τα πλεονεκτήματα ενός ενδεχομένου καλού αποτελέσματος της λίστας του και να απαλλαγεί  σε βάρος του πραγματικού επικεφαλής από τα μειονεκτήματα ενός κακού αποτελέσματος. Υπάρχει όμως και ακόμη ένα πλεονέκτημα σε αυτό το τέχνασμα, πιο πεζό, που είναι η οικονομική πλευρά. Όλες οι μετακινήσεις του κ. Μακρόν, των υπουργών του, των βουλευτών που θα κινητοποιηθούν για την κυβέρνηση και συνεπώς για την προεδρική παράταξη, θα πληρωθούν από τους φορολογούμενους και όχι από το προεδρικό κόμμα… Αν η δικαιοσύνη μπορούσε να χώσει τη μύτη της σε αυτήν την υπόθεση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έβγαιναν αρκετές «νοστιμιές»
Μέχρι στιγμής παρατηρούμε ένα βαλς τριών βημάτων: εγκαινίαση από τον Μακρόν μιας καμπάνιας «διαβουλεύσεις πολιτών για τη Ευρώπη», εν συνεχεία της καμπάνιας του LREM « η μεγάλη πορεία για την Ευρώπη », και τέλος μια πρώτη επανεκκίνηση για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όλα αυτά χονδροειδώς καμουφλαρισμένα με μια παραφουσκωμένη ρητορική, ο μοναδικός στόχος της οποίας είναι να φέρουν τους εκλογείς στα εκλογικά τμήματα κατά τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2019.
I.- Πρώτο βήμα : το κράτος, ενσαρκωμένο στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας, εγκαινιάζει τις «διαβουλεύσεις πολιτών για την Ευρώπη »
Αυτή η εξόρμηση οργανώθηκε γύρω από τρεις άξονες. Είχαμε  πρώτον την ομιλία στην Αθήνα στις 7 Σεπτεμβρίου του 2017, κατόπιν στη Σορβόννη, στις 26 του ίδιου μήνα και τέλος το υπουργικό συμβούλιο στις 14 Μαρτίου 2018.
Η ομιλία στη Αθήνα γελοιογραφεί τις έννοιες της δημοκρατίας και της κυριαρχίας.
Στις 7 Σεπτεμβρίου ο Γάλλος πρόεδρος πήρε το λόγο στο λόφο της Πνύκας, χώρο όπου η Εκκλησία του δήμου κατά τη αρχαιότητα συνερχόταν για να συζητήσει και να ψηφίσει τους νόμους της πόλης. Αντικείμενο της ομιλίας του ήταν η «δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης»..
Η επιλογή αυτού του συμβολικού χώρου και το περιεχόμενο της ομιλίας του δεν αποτέλεσαν αντικείμενο σοβαρής και συστηματικής κριτικής εκ μέρους κομμάτων ή διανοουμένων. Έτσι ο Μακρόν μπορεί ατιμώρητα να διαστρέφει αυτό το σύμβολο της δημοκρατίας και να το χειραγωγεί έτσι ώστε να αντιστρέφει το νόημά του. Διότι η δημόσια διαβούλευση και η επακόλουθη ψήφιση νόμων από το συναθροισμένο αθηναϊκό λαό δεν εκφράζει καμιά πραγματικότητα στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατανοητό ότι η ποικιλία γλωσσών και το μέγεθος του πληθυσμού αποτελούν αντικειμενικά εμπόδια για τέτοιου είδους διαβούλευση. Κατανοητό επίσης ότι το ευρωπαϊκό «κοινοβούλιο» δεν διαθέτει το δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας. Πράγματι, δε δικαιούται μέσα στο δαιδαλώδες κοινοτικό νομικό πλαίσιο να προτείνει νόμους που θα αμφισβητούσαν τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Ο  . Jean-Claude Juncker, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει: «δε μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες». Αν το ευρωπαϊκό «κοινοβούλιο» μπορούσε να ψηφίζει νόμους, ποιος θα ήταν ο ρόλος των εθνικών κοινοβουλίων; Συνεπώς το ευρωπαϊκό «κοινοβούλιο» δε μπορεί και κυρίως δεν πρέπει να γίνει πραγματικό κοινοβούλιο, διότι αν μπορούσε να ψηφίζει νόμους, θα προέκυπταν τέσσερις ριζικές και ολέθριες θεσμικές μεταβολές.
Πρώτον, τα εθνικά κοινοβούλια δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης, αφού δεν θα μπορούσαν να ψηφίζουν νόμους πέρα από εκείνους που θα ήταν αποδεκτοί από το ευρωπαϊκό «κοινοβούλιο». Με άλλα λόγια, τέτοια κοινοβούλια δεν θα ασκούσαν καμία κυριαρχία.
Δεύτερον, αν τα εθνικά κοινοβούλια δεν έχουν λόγο ύπαρξης, τότε ούτε και οι εθνικές κυβερνήσεις.
Tρίτον, για να γίνει «αληθινό» το ευρωπαϊκό «κοινοβούλιο» θα πρέπει να μπορεί να ψηφίζει εν ονόματι όλων των κοινοβουλίων των κρατών μελών. Αλλά, το είδαμε, όπως σωστά το είπε ο κ. Juncker, « δε μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες». Με άλλα λόγια, αυτό το αληθινό ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δε θα μπορούσε να ψηφίζει νόμους παρά μόνο συμβατούς με τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Ένα τέτοιο σύστημα δε μπορεί προφανώς να είναι δημοκρατικό, αν η δημοκρατία ορίζεται ως δυνατότητα ενός λαού να επιλέγει τους θεσμούς του και τη δράση τους εν πλήρει ανεξαρτησία. Όχι μόνο δεν υπάρχει ευρωπαϊκός λαός που να αποτελεί μια ευρωπαϊκή πολιτική κοινότητα, αλλά και αυτό το κοινοβούλιο δεν θα ήταν ανεξάρτητο, αφού θα υπερτερούσαν ευρωπαϊκές συνθήκες. Για να μπορέσουν αυτές οι συνθήκες να αναθεωρηθούν απαιτείται η ομόφωνη συναίνεση όλων των κρατών μελών. Είναι δηλαδή αδύνατο να τροποποιηθούν πάνω σε στρατηγικά θέματα, διότι δεν θα βρεθεί καμιά ομοφωνία.
Τέταρτο, αυτό το «αληθινό» ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, εκπροσωπώντας έναν ανύπαρκτο λαό, περιοριζόμενο στη δράση του από από ευρωπαϊκές συνθήκες, θα έπρεπε να δώσει περιβολή σε μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Η οποία όμως, όπως και το ευρωπαϊκό «κοινοβούλιο», δεν θα χρησίμευαν σε τίποτε, αφού οι στρατηγικές κατευθύνσεις έχουν ήδη καθορισθεί από τις συνθήκες.
Κοντολογίς, όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα του εφιάλτη!
Μπορεί να εξαχθούν μερικά ιδιαίτερα προφανή διδάγματα από όσα έχουν ειπωθεί: η δημοκρατία, στη αθηναϊκή της εκδοχή, είναι ανέφικτη στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι αυτό στόχος του κ. Μακρόν, η «δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης» είναι απολύτως μάταια. Μόνο λόγια χωρίς πρακτική συνέπεια. Αυτή η καταστρατήγηση δεν προκάλεσε άλλο από μια αμήχανη σιωπή των διανοουμένων και της πολιτικής τάξης, ναρκωμένους από την ευρωλαγνεία τους. Είδαμε ακόμα και το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα να καλεί από το βήμα του εθνικού του συμβουλίου της 31 Μαρτίου 2018 σε μια «δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης» (L’Humanité, 4 Απριλίου2018, παράρτημα, σελ.III)…
Ένα πράγμα όμως είναι αλήθεια στα λόγια που είπε ο κ. Μακρόν στην Αθήνα. Ότι «η Ευρώπη είναι ένα από τα τελευταία καταφύγια όπου εξακολουθούμε συλλογικά να συντηρούμε μια ιδέα του ανθρωπισμού, του δικαίου, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης. Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε την Ευρώπη. Ο κόσμος χρειάζεται την Ευρώπη». Ωστόσο η αφετηρία αυτής της θέσης δεν έχει καμία σχέση με τη ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό το μοντέλο κοινωνίας δεν είναι δικό της έργο. Απεναντίας, αυτό το μοντέλο γεννήθηκε από κοινωνικούς αγώνες που διεξήγαγαν οι κυριαρχούμενες τάξεις ενάντια στις κυρίαρχες. Η κορύφωση αυτής της τοποθετείται μεταξύ 1944 και 1948 όταν οι αντιστασιακοί που είχαν συντρίψει το ναζισμό κυβέρνησαν πολλές χώρες της Ευρώπης εθνικοποιώντας τις στρατηγικές βιομηχανίες, αναπτύσσοντας τις δημόσιες υπηρεσίες και δημιουργώντας την κοινωνική ασφάλιση. Πρέπει να σημειώσουμε ότι το καταφύγιο που αναφέρει ο κ. Μακρόν εξανεμίζεται μέρα με τη μέρα ακριβώς κάτω από τα πλήγματα που δέχεται από τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες. Διότι αυτό που θέλει να κρύβει ο κ. Μακρόν και που δεν θέλουν να αντιληφθούν πολλοί πολίτες, είναι ο ο εγγενώς αντιδημοκρατικός χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που της στερεί τη δυνατότητα αυτοβελτίωσης. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί λοιπόν να κάνει πλάκα αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, αφού απέναντί του δεν βρίσκει κανείς παρά μονάχα πολιτικό κενό.
Μετά την καταστρατηγηση της δημοκρατίας, ο ένοικος των Ηλυσίων πέρασε και σε αυτήν της κυριαρχίας
Γι αυτόν «η επανάκτηση της κυριαρχίας μας αποτελεί πρωταρχική αναγκαιότητα. Διότι δεν θα αφήσω αυτήν τη έννοια στα χέρια αυτών που αποκαλούνται κυριαρχιστές». Αλλά τι εννοεί με τη λέξη «κυριαρχία»; Ιδού η απάντησή τους: «Είναι αυτό που μας επιτρέπει να αποφασίζουμε για εμάς, να ορίζουμε τους δικούς μας κανόνες, να επιλέγουμε το μέλλον μας, δηλαδή τον κόσμο μας» Και προσθέτει : « Η κυριαρχία που θέλουμε είναι αυτή ακριβώς που συνίσταται στη συνένωση των δυνάμεών μας για να χτίσουμε μαζί μια ευρωπαϊκή δύναμη ώστε να μπορούμε να αποφασίζουμε να μην υποστούμε αυτό που οι υπερδυνάμεις θα κάνουν καλύτερα από εμάς» Διευκρινίζει: «Πιστεύω στη κυριαρχία, δικές μας είναι οι εθνικές κυριαρχίες, αλλά εγώ πιστεύω σε αυτήν την ευρωπαϊκή κυριαρχία»
Και εδώ, μια αλήθεια στα λεγόμενα του κ. Μακρόν είναι η αναγκαιότητα ένωσης των δυνάμεων τον ευρωπαϊκών χωρών για τον εξορθολογισμό των δράσεών τους σε κοινού ενδιαφέροντος θέματα όπως η κλιματική υπερθέρμανση, η μετανάστευση, η ανεργία, η τρομοκρατία… Αλλά  μπορούμε εξ αιτίας όλων αυτών να μιλάμε για «ευρωπαϊκή κυριαρχία» Η ανάλυση του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι όχι μόνο εσφαλμένη, αλλά και άκρως επικίνδυνη, όταν υποστηρίζει ότι «οι προκλήσεις μας υπερβαίνουν το επίπεδο των εθνών μας». Έχει άδικο, διότι αυτές οι προκλήσεις, όποιες κι αν είναι, βρίσκονται κι αυτές πάντοτε στο επίπεδο των εθνών. Διότι οι επιπτώσεις τους γίνονται αισθητές σε συγκεκριμένα εδάφη και για συγκεκριμένους λαούς. Μόνο στο επίπεδο των εθνών, και πουθενά αλλού, υπάρχει πολιτική κοινότητα ικανή να πάρει επιβεβλημένες αποφάσεις σύμφωνα με δημοκρατικούς κανόνες. Βεβαίως, ο συντονισμός δράσης σε ευρωπαϊκή η διεθνή κλίμακα μπορεί να είναι αποτελεσματικότερη  σε θέματα όπως η κλιματική υπερθέρμανση. Είναι όμως αυτός λόγος να διαγράψουμε το έθνος και να θεωρήσουμε ότι δεν έχει πλέον κανένα ρόλο να παίξει Στην πραγματικότητα, η μέγιστη αποτελεσματικότητα της δημόσιας δράσης εξασφαλίζεται πάντοτε με τη συνάρθρωση εθνικού και διεθνούς παράγοντα, με αφετηρία την κινητήρια δύναμη που είναι οι λαοί κινητοποιούμενοι από τη βάση.
Στην Αθήνα ο Μακρόν πρότεινε έναν «οδικό χάρτη στο σύνολο των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να οικοδομηθεί το μέλλον της Ευρώπης μας στα 10 επόμενα χρόνια» Θέλει από σήμερα ως τα τέλη του 2018 να γίνει επεξεργασία των αρχών της διαδικασίας, και από τις αρχές του 2019 να υποβληθούν στους «ευρωπαϊκούς λαούς» Πρέπει «σε καθένα από τα κράτη μέλη να διοργανωθούν διαβουλεύσεις, δημοκρατικά συνέδρια, στα οποία οι λαοί μας θα συζητήσουν για τη Ευρώπη που θέλουν»
Είναι ορατή η αγωνία της ελίτ, οι οποίες φοβούνται πάνω από όλα μια ισχνή εκλογική συμμετοχή.
Η ομιλία στη Σορβόννη δημιούργησε μεγάλη σύγχυση πάνω στη έννοια της «κυριαρχίας»
Στις 26 Σεπτεμβρίου του 2017 στη Σορβόννη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατήγγειλε αυτό που αποκαλεί «εθνικισμό, ταυτοτισμό (εμμονική προσκόλληση στην εθνική ταυτότητα, ΓΜ), προστατευτισμό, εσωστρεφή κυριαρχισμό». Κατ’αυτόν «ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει το μέλλον μας […] είναι η επανίδρυση μιας Ευρώπης κυρίαρχης, ενιαίας και δημοκρατικής. Μόνο η Ευρώπη μπορεί με μια λέξη να εξασφαλίσει μια πραγματική κυριαρχία, δηλαδή την ικανότητά μας να υπάρχουμε στο σημερινό κόσμο και να εξασφαλίζουμε τις αξίες και τα συμφέροντά μας. Προέχει να οικοδομηθεί μια ευρωπαϊκή κυριαρχία και η αναγκαιότητα οικοδόμησης της» Αυτός ο μακρόνιος ορισμός της κυριαρχίας δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό νόημα της κυριαρχίας. Αυτό που ο Μακρόν περιγράφει δεν είναι άλλο από μια συμμαχία μεταξύ χωρών προκειμένου να εμβαθύνουν τη συνεργασία τους σε διάφορους τομείς.
Δεν είναι αυτό η κυριαρχία. Κυριαρχία είναι η ικανότητα ενός κράτους να δημιουργεί μια αυτόνομη νομική τάξη στο έδαφός του, το οποίο έχει σαφώς προσδιορισμένα όρια και δεν υπόκειται σε καμία εξωτερική αρχή, ευρισκόμενη έξω από τα όριά του. Είναι η εξουσία δημιουργίας και κατάργησης νόμων, είναι η θεσμοθετική και δη συντακτική ισχύς, η οποία αποτελεί τον πυρήνα της κυριαρχίας, συνοδευόμενης από σειρά υλικών προνομίων προκειμένου να εξασφαλίζεται η υλοποίηση της δημόσιας ισχύος χωρίς την οποία αυτή η κυριαρχία δεν είναι παρά μια κούφια αρχή : εξουσία φορολογική, κυριαρχία στρατιωτική, νομισματική, δημοσιονομική, δικαστική, εμπορική, χρηματοοικονομική κλπ. Με άλλα λόγια ό,τι απαιτεί η εγγύηση υλοποίησης της πολιτικής αυτονομίας του κυρίαρχου κράτους πρέπει να εντάσσεται στις αρμοδιότητες της υλικής κυριαρχίας, ειδάλλως καταντάει αξίωση άνευ ισχύος και διακυβεύματος.
Αυτή όμως η ισχύς δεν έχει σχέση με παντοδυναμία, με την οποία συχνά συγχέεται προκειμένου να κριθεί το υποτιθέμενο ξεπέρασμα της. Ένα κυρίαρχο κράτος δε μπορεί βεβαίως να κάνει τα πάντα και δεν είναι ποτέ εντελώς ανεξάρτητο, ούτε από εξωτερικούς παράγοντες, ούτε γενικότερα από υλικούς περιορισμούς. Πρέπει όμως να είναι ελεύθερο να αποφασίζει πως να αντιδρά θεσμικά σε αυτούς τους περιορισμούς, εγγενείς σε σε κάθε άσκηση εξουσίας. Σε ένα δημοκρατικό κράτος αυτή η κυριαρχία είναι εθνική, δηλαδή αποδίδεται στην κοινότητα των συγκεκριμένων πολιτών. Η ικανότητα της κοινωνίας να είναι πολιτικά αυτόνομη, να αυτοθεσμοθετείται, να μπορεί διαρκώς να μεταβάλλει  τη μορφή και το περιεχόμενο των θεσμών της τίθεται επομένως στην υπηρεσία του πολιτικού σχεδίου του συνόλου των μελών της κοινωνίας, της γενικής βούλησής τους, του κοινού οφέλους τους, όπως ορίζεται από τη δημόσια διαβούλευση και αποφασίζεται τακτικά τακτικά από την πλειοψηφία όλων των πολιτών. Ο κυριαρχισμός από τη μεριά του, δεν ενδιαφέρεται παρά για την κυριαρχία του κράτους χωρίς να την συνδέει αναγκαστικά με ένα δημοκρατικό σχέδιο (με την πολιτική και κοινωνική έννοια του όρου).
Βλέπουμε λοιπόν, ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει «ευρωπαϊκή κυριαρχία», διότι η ευρωπαϊκή Ένωση:
Υπόκειται σε εξωτερική αρχή σε θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή ΗΠΑ μέσω ΝΑΤΟ.
Δεν έχει τη ισχύ να δημιουργήσει ή να καταργήσει νόμο, αφού αυτός είναι χαραγμένος στο μάρμαρο των διεθνών συνθηκών νεοφιλελεύθερης έμπνευσης.
Δεν διαθέτει τα υλικά προνόμια ώστε να εξασφαλίζει την εφαρμογή στη πράξη της κυριαρχίας της (το νόμισμα π.χ.)
Δεν έχει τη πολιτική αυτονομία κυρίαρχου κράτους.
Δεν είναι ελεύθερη να αποφασίζει πώς να αντιδρά θεσμικά σε περιορισμούς εγγενείς σε κάθε άσκηση εξουσίας εξαιτίας των ευρωπαϊκών συνθηκών.
Δεν μπορεί να από δίδει αυτήν τη κυριαρχία στην κοινότητα των πολιτών αφού αυτή δεν υπάρχει.
Δεν έχει καμία ικανότητα αυτοθεσμοθέτησης, να μεταβάλλει διαρκώς τη μορφή και το περιεχόμενο των θεσμών της διότι δεν διαθέτει κανένα πολιτικό σχέδιο του συνόλου των μελών της, της γενικής τους βούλησης του κοινού οφέλους τους, όπως ορίζεται από τη δημόσια διαβούλευση και αποφασίζεται τακτικά από την πλειοψηφία όλων των πολιτών.
Συνολικά η «ευρωπαϊκή κυριαρχία» του κ. Μακρόν δεν είναι τίποτε άλλο από εκλογική ρητορική.
Ο κ. Μακρόν αναπτύσσει μάλιστα μια σκέψη εθνικής ηττοπάθειας αφού όπως λέει « όλες οι προκλήσεις που μας περιμένουν – από την κλιματική υπερθέρμανση μέχρι την ψηφιακή μετάβαση, μέσα από μεταναστεύσεις, τρομοκρατία, όλα αυτά, είναι παγκόσμιες προκλήσεις απέναντι στις οποίες ένα έθνος που αναδιπλώνεται στον εαυτό του δε μπορεί να κάνει παρά ελάχιστα πράγματα» Γι αυτόν η ανάληψη ευθυνών σε εθνικό επίπεδο παρομοιάζεται ως «δρόμος εθνικής εσωστρέφειας». Γι αυτό προτείνει «τα έξι κλειδιά της κυριαρχίας» που θέλει για την ευρωπαϊκή Ένωση.
1)- « Ασφάλεια». Ό,τι μπορεί να γίνει σε θέματα ασφάλειας από κοινού με τους Ευρωπαίους γείτονές μας είναι καλό. Αλλά γιατί να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί κάθε ανεξάρτητη πρωτοβουλία σε εθνικό επίπεδο; Ποιος θα μας προστατεύσει από την ισλαμική τρομοκρατία, αν όχι οι δικές μας δυνάμεις;
2)- « Έλεγχος των συνόρων μας με παράλληλη διαφύλαξη των αξιών μας». Βεβαίως τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να ελεγχθούν. Αλλά γιατί να παραιτηθούμε από αυτό που έχει λειτουργήσει αιώνες τώρα: έλεγχος των συνόρων από κάθε χώρα ξεχωριστά; Από ποια άποψη αυτός ο διπλός έλεγχος θα ισοδυναμούσε με με διπλή εσωστρέφεια; Δεν θα ήταν πολύ αποτελεσματικότερος;
3)- « Συνεταιρισμός με την Αφρική, αυτή η πολιτική ανάπτυξης, η οποία θα μα οδηγήσει στη θεμελίωση ενός εκτεταμένου σχεδίου, που θα βασίζεται σε διασταυρούμενες επενδύσεις, στην παιδεία, την υγεία, την ενέργεια » Απολύτως σύμφωνοι, πλην όμως μια παρατήρηση. Ο δρόμος που επιλέγεται σήμερα από την ευρωπαϊκή Ένωση για τις χώρες LACP (Aφρική, Καραιβική, Ειρηνικός) είναι ο δρόμος ενός συνεταιρισμού που ονομάστηκε Συμφωνίες Οικονομικής Εταιρικής σχέσης (APE). Πρόκειται στην πραγματικότητα για συμφωνίες ελευθέρων ανταλλαγών, αντικείμενο των οποίων δεν είναι η οικονομική συνεργασία, αλλά ο ανταγωνισμός, ένας ανταγωνισμός εκ προτέρων χαμένος για τις αφρικανικές χώρες. Είναι απαραίτητη μια πολιτική συνεργασίας με επικεφαλής τη Γαλλία.
4)- « Η οικολογική μετάβαση». Ναι βεβαίως, πρέπει να συνεργαζόμαστε με τους γείτονές μας πάνω σε αυτό το θέμα. Αλλά σε τι είναι αυτό ασυμβίβαστο με πρωτοβουλίες προσαρμοσμένες στο δικό μας έδαφος; Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή οι μελισσοκόμοι παρατηρούν μια ανησυχητική θνησιμότητα των μελισσών Αυτή η κατάσταση δεν επηρεάζει απλώς την παραγωγή μελιού, αλλά και τα οικοσυστήματα. Είναι απαραίτητες οι ατέρμονες φλυαρίες στις Βρυξέλλες, χωρίς εγγυημένα αποτελέσματα, αντί για άμεση δράση; Όχι, οφείλουμε να αναλάβουμε τις εθνικές μας ευθύνες.
5)- « Ψηφιακό». Το ίδιο : ναι σε συντονισμένες δράσεις στο επίπεδο της ΕΕ, και ναι στη ανάπτυξη των δικών μας πρωτοβουλιών.
6)- « Οικονομική, βιομηχανική και νομισματική ισχύς». Θα ήταν πολύ θετικό η ΕΕ να αναπτύξει μια πολιτική οικονομικής, βομηχανικής και νομισματικής ισχύος. Αλλά προς το παρόν κάνει το αντίθετο, αφού η συνθήκη της Λισαβώνας εμποδίζει κάθε βιομηχανική πολιτική, ενώ η χορήγηση ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων αποσταθεροποιεί τη βιομηχανία, και το ενιαίο νόμισμα είναι όπλο μαζικής καταστροφής των μισθών και της απασχόλησης. Χρειάζεται λοιπόν επιτακτικά να διαμορφωθούν οι δικές μας εθνικές οικονομικές, βιομηχανικές και νομισματικές πολιτικές.
Συνολικά, ο συλλογισμός του κ. Μακρόν φαίνεται εξαιρετικά βλακώδης. Γιατί αντιπαραθέτει την ανάγκη ένωσης των δυνάμεών μας με εκείνες των γειτόνων μας στην ενίσχυση των δικών μας μέσων; Γιατί αυτή η «ευρωπαϊκή κυριαρχία» την οποία διακαώς επιθυμεί θα έπρεπε να οικοδομηθεί πάνω στην κατεδάφιση της κυριαρχίας των εθνών;
Οι εντονότερες ανησυχίες πρέπει να μας ζώνουν όταν ο κ. Μακρόν ανακοινώνει στη Σορβόννη : « Εύχομαι[…] να έχουμε μια συγκεκριμένη συζήτηση πάνω στο τι είναι αυτή η ευρωπαϊκή κοινωνική βάση […] Τα επίπεδα κοινωνικών εισφορών είναι σήμερα πάρα πολύ ανόμοια» Πώς να ερμηνεύσουμε αυτό το μήνυμα; Απλούστατα  με την επιθυμία να μειωθεί το επίπεδο κοινωνικών εισφορών στις χώρες όπου είναι υψηλότερο. Αλλά τι είναι οι κοινωνικές εισφορές; Είναι έμμεσος μισθός. Οι χώρες που έχουν υψηλές κοινωνικές εισφορές είναι οι χώρες που έχουν υψηλό επίπεδο κοινωνικής προστασίας, το οποίο έχει επιτευχθεί χάρις σε καλύτερη κατανομή του πλούτου που παράγεται από κεφάλαιο και εργασία. Μείωση του επιπέδου κοινωνικών εισφορών σημαίνει μείωση των έμμεσων μισθών , μείωση της κοινωνικής προστασίας και δώρα στο κεφάλαιο.
Μετά από όλη αυτή την ευρωπαϊστική φλυαρία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποκάλυψε τον πραγματικό λόγο όλης αυτής της σκηνοθεσίας: « Το 2019, οι Ευρωπαίοι θα εκλέξουν τους βουλευτές τους. Αυτή θα είναι η ώρα του Brexit (;;; ΓΜ). Θα είναι όμως επίσης, αν εγκαινιάσουμε τώρα την επανίδρυση της Ευρώπης, μια ώρα αποκατάστασης της εμπιστοσύνης στο μέλλον μας. Με μια καθαρή εντολή, οι ευρωβουλευτές μας πρέπει να δράσουν για το μετασχηματισμό της Ευρώπης. Και πέντε χρόνια αργότερα θα έχουν αφήσει μια νέα Ευρώπη στα 500 εκ. Ευρωπαίους. Γι αυτό ακριβώς αυτή η συζήτηση, αυτή η φιλοδοξία πρέπει να γίνει πράξη τώρα. Είναι η κατάλληλη στιγμή. Αυτή η εντολή από το 2019 ως το 2024, είναι η εντολή του ευρωπαϊκού μετασχηματισμού»
Πράγματι οι ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐου 2019 θα είναι «η κατάλληλη ώρα» να αμφισβητηθεί ριζικά η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με μια μαζική αποχή!
Η έκθεση του Υπουργικού Συμβουλίου της 14 Μαΐου 2018 κατέστρωσε τη μέθοδο των «διαβουλεύσεων των πολιτών για τη Ευρώπη»
Είναι το τρίτο highlight εγκαινίων της επιχείρησης «δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης». Η αρμόδια υπουργός για ευρωπαϊκές υποθέσεις, παρουσίασε μια ανακοίνωση σχετική με τις διαβουλεύσεις πολιτών για τη Ευρώπη, πρόγραμμα το οποίο αυτή διευθύνει στη Γαλλία καθώς και το συντονισμό με τα άλλα κράτη μέλη που θα συμμετάσχουν. Αυτές οι διαβουλεύσεις θα διεξαχθούν από τον Απρίλη ως τον Οκτώβρη του 2018. Το ανακοινωθέν διευκρινίζει ότι «αυτή η άσκηση ευρείας διαβούλευσης και συμμετοχικής δημοκρατίας αποσκοπεί να συμβάλει στην αποκατάσταση των δεσμών  ανάμεσα στους λαούς και την ευρωπαϊκή οικοδόμηση. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει την ισχυρή φιλοδοξία μιας Ευρώπης κυρίαρχης, ενωμένης και δημοκρατικής, η οποία θα είναι σε θέση να παράσχει στους Ευρωπαίους τα στοιχεία προστασίας που προσδοκούν από αυτήν. Αυτή η ανάγκη προστασίας εμφανίζεται πιο απαραίτητη από ποτέ παντού στη Ευρώπη. Αυτό προϋποθέτει την επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης»
Μια νέα μαγική λέξη, μετά το «έθνος» και την «κυριαρχία» εμφανίζεται στο επικοινωνιακό οπλοστάσιο του Μακρό, είναι η «προστασία». Ο κ. Μακρόν επέλεξε λοιπόν την άμεση ιδεολογική αντιπαράθεση πάνω σε έννοιες που μπορούν να ερμηνευθούν διττά: έθνος και εθνικισμός, κυριαρχία και κυριαρχισμός, προστασία και προστατευτισμός. Παίζει πάνω σε βελούδο διότι οι έννοιες «εθνικισμός», «κυριαρχισμός», «προστατευτισμός» έχουν δαιμονοποιηθεί. Ας προσθέσουμε ότι αν αυτή η δαιμονοποίηση υπήρξε τόσο εύκολη, αυτό έγινε διότι αυτές οι έννοιες  έτυχαν κακού ορισμού και κακής χρήσης. Υπάρχει πράγματι και καλός εθνικισμός, καλός κυριαρχισμός και καλός προστατευτισμός, για τους οποίους χρειάζεται να πεισθούν οι συμπατριώτες μας
Μας εξηγούν επίσης, σε αυτήν την έκθεση του υπουργικού συμβουλίου, ότι οι «διαβουλεύσεις των πολιτών για την Ευρώπη» θα συνδυάζουν:
« Συζητήσεις που θα οργανωθούν από την κυβέρνηση, αλλά προπαντός από περιφερειακές συλλογικότητες και εκλεγμένους σε τοπικούς φορείς (ενώσεις, συλλόγους, συνδικάτα, εμπορικά επιμελητήρια, πολιτιστικούς παράγοντες, πανεπιστήμια κλπ)
Πλατιά ψηφιακή διαβούλευση στη Ευρώπη.
Πάνελ πολιτών για ποιοτικό προβληματισμό πάνω σε μεγάλα θέματα προτεραιότητας
Τεράστια μέσα έχουν διατεθεί από το κράτος για την ευρωπαϊκή εκλογική  καμπάνια προς όφελος της προεδρικής λίστας.
Συνολικά, «οι αναλύσεις που θα παραχθούν από τις διαβουλεύσεις πολιτών για τη Ευρώπη και οι συστάσεις τις οποίες θα προκαλέσουν παντού στη Ευρώπη θα δοθούν στους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, οι οποίοι θα τις εξετάσουν επ’ευκαιρία του ευρωπαϊκού συμβουλίου του Δεκεμβρίου του 2018. Αυτή η δουλειά θα τροφοδοτήσει τις εν εξελίξει εργασίες επανίδρυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προβλέπεται επίσης ότι θα επιτρέψει με την εγκαινίαση μιας ευρείας Ευρωπαϊκής συζήτησης, να αναδειχθούν, για τις ευρωεκλογές της άνοιξης 2019, ένας αληθινός δημόσιος ευρωπαϊκός διάλογος μέσα από τον οποίο θα ταυτοποιηθούν τα διακυβεύματα στα οποία οι πολίτες περιμένουν να ανταποκριθεί η ευρωπαϊκή Ένωση» Η θέση του La LREM, σε αυτήν τη διαδικασία έχει συνεπώς βρεθεί. Αν έπρεπε να αναρωτηθεί κανείς σχετικά με τις αληθινές προθέσεις της εξουσίας μέσα σε αυτήν την εκστρατεία, η ανακοίνωση τύπου του υπουργείου Ευρώπης και Εξωτερικών Της 28 Μαρτίου του 2018, που διευκρινίζει τη μέθοδο, αίρεται κάθε αμφιβολία. Επιμένει στη διαπίστωση ότι « παντού στη Ευρώπη έχει παγιωθεί μια έλλειψη κατανόησης ανάμεσα στους πληθυσμούς και στις αποφάσεις που παίρνονται στις Βρυξέλλες. Πολλοί Ευρωπαίοι αισθάνονται ανεπαρκώς σχετιζόμενοι με τις αποφάσεις που τους αφορούν. Ένας σημαντικός αριθμός εκφράζει τη δυσαρέσκειά του («όχι» στα δημοψηφίσματα, άνοδος των κομμάτων που αυτοχαρακτηρίζονται ευρωσκεπτικιστικά) ή έντονη απογοήτευση (μεγάλη αποχή από τις ευρωεκλογές)» Είναι η επιβεβαίωση του καθαρά εκλογικίστικου χαρακτήρα αυτής της εκστρατείας, η οποία έχει ως όμηρο «το μέλλον της Ευρώπης»
Ο Eμμανουέλ Μακρόν, κατά την ανταλλαγή ευχών με το διπλωματικό σώμα στις 4 Ιανουαρίου του 2018, το επιβεβαιώνει ακόμη μια φορά:« Οι διαβουλεύσεις πολιτών είναι ένας τρόπος, πριν την εκπνοή της προθεσμίας, να ρωτηθούν οι λαοί μας για το ευρωπαϊκό σχέδιο που επιθυμούν και να τους προσεταιρισθούμε!» Η Ναταλί Λουαζό, υπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων στο ενημερωτικό δίκτυο Europe Direct, στις 29 Ιανουαρίου2018, το επιβεβαιώνει επίσης: «Ελπίζουμε ότι οι διαβουλεύσεις πολιτών, τροφοδοτώντας το δημόσιο διάλογο, θα συμβάλουν ώστε να ανανεωθεί το ενδιαφέρον για τα ευρωπαϊκά ζητήματα και θα επιτρέψουν ώστε επιτέλους η εκλογική εκστρατεία να επικεντρωθεί κυρίως σε ευρωπαϊκά θέματα.»
Έχουμε λοιπόν γνώση, η κυβέρνηση έχει θέσει τα κρατικά μέσα στην υπηρεσία των ευρωεκλογών, το βασικό διακύβευμα των οποίων θα είναι το επίπεδο συμμετοχής
II.- Δεύτερο βήμα : η εγκαινίαση της καμπάνιας του προεδρικού κόμματος στις 7 Απριλίου 2018.
Μετά την εγκαινίαση που έκανε ο πρόεδρος, το κόμμα ξεκινούσε τη δική του καμπάνια στις 7 Απριλίου, λίγες μέρες μετά το υπουργικό συμβούλιο, το οποίο επεξεργάστηκε την κυβερνητική εκστρατεία για μια «δημοκρατική επανίδρυση της Ευρώπης». Σε πρώτο χρόνο διαμορφώνεται ως μια «μεγάλη πορεία για την Ευρώπη» σε ολόκληρη τη Γαλλία ξεκινώντας από μια εξόρμηση πόρτα-πόρτα. Το κίνημα Μακρόν θέλει να χτυπήσει πάνω από «100 000 πόρτες» προκειμένου να «συλλέξει τις προσδοκίες των πολιτών για την Ευρώπη». Οι ακτιβιστές του LRM θα υποβάλλουν ανοιχτά ερωτήματα, όπως: «αν σας πω Ευρώπη, τι έρχεται στο νου σας;» ή «κατά τη γνώμη σας τι δεν πάει καλά στη Ευρώπη;» Καμία δεκαριά υπουργοί και γύρω στους 100 βουλευτές έχουν κινητοποιηθεί με το σύνθημα «να χτίσουμε μια Ευρώπη που προστατεύει»! Ο σκοπός αυτής της καμπάνιας (« συλλογή προσδοκιών των πολιτών για την Ευρώπη») είναι ο ίδιος με εκείνον της εκστρατείας που εξαπέλυσε η εξουσία(« διαβουλεύσεις πολιτών»)…
Η εκλογική στρατηγική του προεδρικού κόμματος είναι ακριβές αντίγραφο εκείνης που υιοθέτησε ο Εμμανουέλ Μακρόν για να καταλάβει τα Ηλύσια.
III.- Tρίτο βήμα : η αντεπίθεση του κ. Μακρόν κατά τις ομιλίες του Στρασβούργου και του Επινάλ
Ο Εμμανουέλ Μακρόν, στις 17 Απριλίου 2018 απευθύνθηκε στο Στρασβούργο στους Ευρωπαίους «κοινοβουλευτικούς». Επανέλαβε τα θέματα, τα οποία είχε εκθέσει κατά την ομιλία του στη Αθήνα και στη Σορβόννη. Κυρίως όμως ήρθε για το εκλογικό μαγείρεμα. Έτσι άφησε να εννοηθεί ότι θέλει να εξαπολύσει την ευρωπαϊκή του ομάδα κατά το πρότυπο του En Marche (το κόμμα του Μακρον, ΓΜ)! «Δεν ανήκω σε καμία πολιτική οικογένεια, είμαι ελεύθερος», εξήγησε. Η ομάδα ALDE (Ένωση Φιλελευθέρων και Δημοκρατών υπέρ της Ευρώπης, ΓΜ), προεδρευόμενη από τον Guy Verhofstadt, τέως Βέλγο πρωθυπουργό, ελπίζει ωστόσο μια συμμαχία που κρίνεται φυσική του κ. Μακρόν με τη φιλελεύθερη ευρωπαϊκή οικογένεια. Το PSE ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό κόμμα, ΓΜ) και το PPE (ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ΓΜ) φοβούνται από την πλευρά τους ότι ο κ. Μακρόν θα τους κλέψει κόσμο. Γι αυτό το λόγο αυτές οι ομάδες ανέτρεψαν το σχέδιο υπερεθνικών λιστών που προτάθηκαν από τον κ. Μακρόν και υποστηρίχθηκαν από τον κ. Μελανσόν. Προς το παρόν, μόνο οι Ισπανοί του κεντροδεξιού κόμματος Pour Ciudadanos (Πολίτες, ΓΜ) ανακοίνωσαν την πίστη τους στον κ. Μακρόν. Το κίνημα 5 Αστέρες, πρώτο στις βουλευτικές του Μαρτίου στην Ιταλία, έχει κάνει πρόταση συμπαράταξης. Ο αρχηγός του Luigi Di Maio, αυτοανακηρύσσεται ήδη ως «ο ιταλός Μακρόν»…
Όπως το πιάνει η εφημερίδα L’Humanité της 18 Απριλίου 2018, Στο Στρασβούργο «μίλησε ο Πρόεδρος ή ο αρχηγός της πλειοψηφίας;» Μπροστά στην προοπτική των ευρωεκλογών ο κ. Μακρόν προσπαθεί όντως να αποσπάσει Ευρωπαίους βουλευτές ώστε να σχηματίσει ομάδα που να συμμερίζεται τις απόψεις του. Προς το παρόν ο «μακρονισμός» αντιμετωπίζει δυσκολίες να δομηθεί στο ευρωπαϊκό «κοινοβούλιο» παρά τις προσπάθειες εκμαυλισμού που κατευθύνουν Γάλλοι ευρωβουλευτές όπως ο Daniel Cohn-Bendit ή ο Jean Arthuis. Ο Eμμανουέλ Μακρόν θέλει να συγκεντρώσει ένα μάξιμουμ βουλευτών ξεκινώντας σχεδόν από το μηδέν. Χρειάζεται συνεπώς αναγνωρίσιμους υποψηφίους, και το απλούστερο είναι να εξαγοράσει εξερχόμενους.
Μετά το Στρασβούργο ο Αρχηγός του Κράτους ξεκίνησε το ίδιο βράδυ στο Épinal την πρώτη συζήτηση πολιτών για τη Ευρώπη. Σκοπός της άσκησης : «να δώσει το λόγο σε όσο γίνεται περισσότερους και να φροντίσει ώστε τα παράπονα να φτάσουν στη κορυφή των κρατών». Ήταν υποχρεωμένος «να ακούει και να απαντάει στις ερωτήσεις» των 300 ατόμων που είχαν δηλωθεί γι αυτό το event. Το ακροατήριο στην πραγματικότητα αποτελούνταν κατά πλειοψηφία από οπαδούς του La République En Marche. Κανένας δεν διατύπωσε κριτική ενάντια στη Ευρώπη, και ο κ. Μακρόν αισθάνθηκε μάλιστα υποχρεωμένος να ρωτήσει «αν κανείς έχει κριτική ή αμφιβολίες» γύρω από τον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Ο «διάλογος» δεν ήταν λοιπόν παρά μια φάρσα, και ο κ. Μακρόν το είπε ο ίδιος με τον τρόπο του: «Με αυτές τις διαβουλεύσεις πολιτών θέλω να έχω ένα συγκροτημένο διάλογο με τους Γάλλους ώστε να ταξινομήσω τις εσφαλμένες ιδέες». Δεν τίθεται λοιπόν ζήτημα να «ακουστούν» οι Γάλλοι, αλλά να τους κάνουν μάθημα.
Το ηθικόν δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι ότι πρέπει να υπερασπιστούμε τη Γαλλία από τον κ. Μακρόν. Όπως πολύ ωραία το λέει ο δοκιμιογράφος Hervé Juvin, η Γαλλία μετατρέπεται σε ZAD (ζώνη προς υπεράσπιση)!